Książka Susdorfa jest tak dziwaczna w swej formie, cierpko ironiczna, napisana bez uwzględnienia zasad gramatyki i interpunkcji, że trudno w jakikolwiek sposób ją określić, ogarnąć myślą za jednym zamachem. Pierwszoosobowa, ekshibicjonistyczna wręcz narracja matki niechcianego dziecka pozwala czytelnikowi poczuć na własnej skórze strach, żal, samotność, tęsknotę, obrzydzenie i złość, które jej towarzyszą. Złość na patriarchalny świat, świat władzy, męskiej dominacji, niesprawiedliwości. Żal do społeczeństwa za stereotypową rolę matki, w którą została na siłę wtłoczona. Obrzydzenie do własnego ciała, które zmienia się w ciąży i po urodzeniu dziecka, przestaje spełniać standardy atrakcyjności, staje się, jak mówi o nim bohaterka, „zezwierzęcone”. Strach o dziecko, o przyszłość, pieniądze. Samotność, mimo obecności męża, a może właśnie przez tą obecność tym dotkliwsza. Tęsknotę za naturą, wolnością, ziemią.

Ta historia jest nieco przerysowana, przegadana, forma pełnego jadu strumienia świadomości momentami zdaje się być odrobinę wymuszona. Susdorf rozpoczyna swoją książkę cytatem z Sylwii Plath i zdaje się, że Sylwia jest inspiracją dla jego momentami przydługich, kwiecistych, czy może raczej pełnokrwistych opisów doświadczeń wewnętrznych bohaterki. Ten styl, zestawiony z wulgaryzmami i sarkastycznym, czarnym poczuciem humoru daje efekt niejednoznaczny, przejmujący, ciężki.

Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Novaeres, pod patronatem Feminoteki, Szuflady i Bachora. Stąd, można by przypuszczać, że treść jest jednoznacznie feministyczna. Autorka recenzji zamieszczonej na stronie Szuflady zachwyca się dziennikami i dziwi, jak to możliwe, że książkę tą napisał facet. Ja się nie dziwię. Gdzie nie gdzie Susdorf zdaje się celowo przedstawiać Magdę D. jako histeryczną i wyolbrzymiającą. Razi też obecność sformułowania „zrzędliwa kura domowa” w proponowanym przez wydawcę opisie na „plecach” książki. Jest to ostatnie określenie, które przyszło by mi do głowy w odniesieniu do kobiety w sytuacji Magdy D.

Jednak, czego by o „Dziennikach znalezionych w piekarniku” nie powiedzieć, z całą pewnością jest to poruszająca, otwierająca oczy opowieść. Obnaża stereotypy, porusza ważny i często pomijany temat depresji poporodowej. Pozwala sobie bezczelnie mówić, ba, krzyczeć wręcz że nie wszystkie matki są szczęśliwe. Że można żałować, że nie usunęło się ciąży. Że wkoło panoszy się szarość, niesprawiedliwość i brak tolerancji, który dla niektórych może być nawet zabójczy.

Jak nazywa „Dzienniki” bohaterka - „jest to autobiografia rozżalenia, literatura rozdrażnienia”. Literatura obrzydzenia, momentami wręcz wywołująca mdłości. Literatura bezradności, literatura zagubienia. Mocna literatura.