W wywiadzie-rzece przeprowadzonym przez Irenę A. Stanisławską psychoterapeuta Robert Rutkowski daje wstrząsające świadectwo tego, co narkotyki mogą zrobić z człowiekiem. Po heroinę sięgnął po raz pierwszy w wieku 18 lat. Wziął z bezsilności, rozpaczy, ale też ze zwykłej ciekawości. Piekło nałogu, którego potem doświadczył, zmieniło go całkowicie. Nigdy jednak się nie poddał; a na dodatek udało mu się zostać człowiekiem szczęśliwym i spełnionym. Dokonał tego dzięki nieustającej pracy nad sobą, a potem – z innymi uzależnionymi. To właśnie podjęcie pierwszych kroków w praktyce terapeutycznej pozwoliło mu odkryć w sobie talent do niesienia pomocy potrzebującym. Dziś to jeden z najbardziej wziętych fachowców zajmujących się leczeniem wszelkiego rodzaju uzależnień.

W „Oswoić narkomana” Robert Rutkowski nie unika najbardziej bolesnych wspomnień. Opisuje swoje dzieciństwo i dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie. Opowiada o formatywnej przygodzie ze sportem oraz zetknięciu się ze środowiskiem młodzieżowej kontestacji. Wstrząsającym historiom o kolejnych przedawkowaniach, pobytach w szpitalu i głodzie narkotykowym towarzyszą fascynujące portrety ofiar uzależnienia, poznanych przez autora w latach osiemdziesiątych i czasach późniejszych.

Robert Rutkowski wpadł w nałóg heroinowy w momencie, gdy właściwa profilaktyka antynarkotykowa jeszcze nie istniała. Skuteczności kolejnych rodzajów terapii doświadczył więc na sobie. To sprawiło, że jak nikt inny mógł zrozumieć działanie pułapek i mechanizmów psychologicznych, na jakie naraża się osoba uzależniona: zaprzeczenia, wyparcia, samooszukiwania.

Niektóre ze wspomnień – co Robert Rutkowski sam ze zdziwieniem stwierdza – powracają do niego w trakcie samej konwersacji. Zamieszczone w książce wypowiedzi są więc żywym, autentycznym zapisem rozmowy, w której nie ma miejsca na jakiekolwiek przemilczenia czy brak autentyzmu.

„Oswoić narkomana” to także interesujący dokument historyczno-obyczajowy ukazujący burzliwe życie młodzieży lat osiemdziesiątych, której narkotyki pozwoliły uciec od codziennej szarości PRL-u („w tej zapyziałej warszawskiej rzeczywistości komunistycznej czuliśmy się wybrańcami”). W lokacjach dawnej Warszawy: skwerze na Chmielnej, pasażu przy Domach Towarowych Centrum, czy Dworcu Centralnym, stykali się ze sobą członkowie subkultur i środowisk artystycznych. Co niespotykane, „Oswoić narkomana” to także opowieść o relacjach miłosnych bohatera. Z perspektywy Roberta Rutkowskiego stan zakochania okazuje się zaskakująco bliski działaniu środków zmieniających percepcję.

Książka stanowi także ważny głos w toczącej się dyskusji na temat legalizacji marihuany. Stanowisko autora wydaje się równie odległe od zajmowanego przez obóz zdecydowanych zwolenników, jak i tego, na którym stoją zaciekli przeciwnicy tzw. miękkich narkotyków.
„Moja historia to zaprzeczenie wszystkiego, co współcześnie mówi się o narkotykach: że najpierw branie rekreacyjne, popalanie marihuany, a dopiero potem ewentualnie coś mocniejszego. Sam od razu «wpadłem pod pędzący pociąg towarowy», i to z naprawdę dobrym towarem, z heroiną. To był pierwszy narkotyk, jaki poznałem – jeden z najsilniejszych narkotyków na Ziemi”. (fragment książki)

Robert Rutkowski – psychoterapeuta, wykładowca i pedagog. Były reprezentant Polski w koszykówce. Prowadzi sesje terapeutyczne dla osób mających problemy z uzależnieniami, kryzysami zawodowymi lub rodzinnymi. Pomaga też sportowcom jako opiekun psychologiczny (przez kilka lat wspierał Żużlową Reprezentację Polski) oraz rodzinom mających kłopoty w relacjach z dziećmi lub między sobą. Zapraszany często do mediów jako ekspert. Jego klienci to menedżerowie, osoby pracujące pod presją, osoby w  życiowych kryzysach. Stosuje formułę terapii krótkoterminowej, skutecznej już po kilku sesjach.

Irena A. Stanisławska – dziennikarka i współautorka książek: „Mężczyzna od podszewki”, „Moje dziecko cz. 1 i 2”, „Pogotowie psychologiczne”, „Gdzie mieszka seks?”, „Być lekarzem być pacjentem”, „Jak wychować dziecko, psa, kota…i faceta”, „Scenografia”, „Szczęśliwe dziecko, czyli jak uniknąć najczęstszych błędów wychowawczych”.